بافت های قدیمی شهرها به خصوص در دهه های اخیر به خاطر نبودن دیدگاه های روشن در خصوص اهداف و سیاست ها در بحث مدیریت پیامدهای ناگواری را به دنبال داشته است.نمونه ای از پیامدها به خصوص در بحث اجتماعی-هویتی،مهاجرت بخش عظیمی از جمعیت اصیل بافت های تاریخی به خارج از محدوده تاریخی و جاگزینی اقشار و ساکنین که تنها انگیزه ان ها برای سکونت،پایین بودن قیمت مسکن است ،میباشد.بنابراین طبیعی است که ساکنین باقی مانده نیز به دلیل بی ثباتی وضعیت سکونت در این محله ها،هیچ گونه تعلقی نسبت به محل زندگی خود احساس نکنند.
در واقع میتوان گفت ترکیب جمعیت در بخش های وسیعی از این بافت ها،همانند بافت های حاشیه ای است و جمعیت ساکن تنجاس فرهنگی گذشته را با یکدیگر ندارند.بنابراین به دلیل احساس جدایی و بیگانگی نسبت به فضا،ساکنین ان دچار آشفتگی و سردرگمی اند.در واقع بخش هایی از بافت شهری که عمدتا خود از نظر کالبدی ارزشمند و دارای هویت اند،از زاویه اجتماعی و فرهنگی گرفتار بی هویتی اند که نیاز به بازسازی و مرمت کاری دارند.