طراحي نما رومي

تکنیک های ساختمانی بیانگر وسیله مهمی است که از طریق آن می توان ساختارهای باستانی را مطالعه و درک کرد و طراحي نما رومي يكي از انها است. تکنیک ساختمانی که برای یک پروژه مشخص انتخاب شده است می تواند به طور غیر مستقیم اطلاعات زیادی در مورد خود بنا فراهم کند ، از نظر کمک به باستان شناسان و مورخان هنر در درک مقیاس ، محدوده ، هزینه و تکنیک ، در کنار سایر ملاحظات زیبایی شناختی دیگر. تکنیک ساختمانی همچنین می تواند تقویم سازه را آگاه سازد و در برخی موارد می تواند سایر عوامل اقتصادی را بر اساس مصالح ساختمانی به کار رفته نشان دهد. تکنیک های سنگ تراشی مورد بحث در اینجا طیف وسیعی از زمان شناسی را از هزاره دوم پیش از میلاد مسیح پوشش می دهد. تا اواخر دوران باستان.
از هزاره دوم پیش از میلاد تکنیک های معماری مگالیتیک به بعد در ایتالیا و در جزیره ساردنیا استفاده شد. همانطور که از نامش پیداست ، چنین تکنیک هایی شامل استفاده از سنگهای بزرگ بدون کار (یا تقریباً کار شده) برای ایجاد دیوارها و سازه ها است. چنین دیواره هایی به روش سنگ خشک ساخته می شوند ، به این معنی که از هیچ ماده اتصال دهنده ای برای اتصال سنگ استفاده نمی شود ، بلکه به تناسب محکم و خود جاذبه برای نگه داشتن سنگ در جای خود اعتماد می شود. این روشها اغلب تحت عنوان عمومی "سنگ تراشی سیکلوپایی" ذکر می شوند ، که نشانگر عمده سنگهای استفاده شده است.

در ساردنیا ، سازه های برج برجسته معروف به nuraghe در هزاره های دوم و اول قبل از میلاد ساخته شده است. از تکنیک های مگالیتیک ، از جمله ساخت طاقهای تاج استفاده کرد. در شبه جزیره ایتالیا ، سبک متمایز سنگ تراشی چند ضلعی در نیمه دوم هزاره اول قبل از میلاد ظهور کرد. این نوع معماری مگالیتیک که اغلب برای ساخت دیوارهای دفاعی ، دیوارهای حائل و تراس ها استفاده می شود ، یک الگوی چند ضلعی متمایز به خود می گیرد.

سنگ تراشی اشلار
سنگ تراشی اشلار یا مکعبی (سنگهای برش خورده ، مربع شکل) که رومیان از آن به عنوان opus quadratum یاد می کنند ، پیشرفت مهمی در فن آوری ساخت و ساز است. در ایتالیا ، استفاده گسترده از سنگ تراشی خاکستر از قرن ششم پیش از میلاد اتفاق می افتد. به بعد در رم ، این تصویب با افزایش قابل توجهی در پروژه های ساختمانی با بنای تاریخی در اواخر دوره باستان مطابقت داشت. در ابتدا ، رومی ها از یک نوع توفو محلی استفاده می کردند که به عنوان cappellaccio شناخته می شود. در حالی که یک ماده معتبر بود ، کیفیت کلی پایین آن باعث شد که رومیان مشتاق سایر منابع توفوی برتر باشند - هنگامی که رم شهر Veii در اتروسک را در سال 396 قبل از میلاد اخراج کرد ، منبع جدیدی از توفو در دسترس قرار گرفت.


سنگ تراشی اشلار ، به طور کلی ، در درجه اول مورد استفاده قرار می گیرد که سنگ زیرین آن نرمتر و به راحتی شکل گرفته است ، مانند فلات های توفو که شهر رم و بسیاری از همسایگان اتروسک او در آن نشسته اند. سنگ تراشی اشلر برای استفاده در پروژه های بزرگ ساختمانی مرحله به مرحله انجام می شود. از نمونه های قابل توجه در شهر رم می توان به دیوارهای سروی موسوم به اطراف شهر رم و اواخر قرن ششم پیش از میلاد اشاره کرد. تریبون معبد Iuppiter Optimus Maximus. اگرچه تکنیک های خاکستر هرگز به طور کامل از بین نمی روند ، اما ظهور بتن رومی (opus caementicium) در قرن دوم پیش از میلاد انعطاف پذیری و استحکام بیشتری نسبت به سنگ تراشی خاکستر ارائه می دهد.